UNFOLLOW 22 - ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ EINAI ΚΑΘΑΡΑ;

«Ένοχη είναι η κυβέρνηση, όχι μόνο η Χρυσή Αυγή», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου

«Τα “αντιφασιστικά” φαινόμενα απατούν», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου
«Ο αναπάντεχος αντιφασισμός του Μαξίμου», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Κώστα Γυφτοδήμου
«Ο χρυσαυγίτικος “συνδικαλισμός” στο Πέραμα», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα
«Η θανάσιμη μοναξιά του Χρύσανθου Λαζαρίδη», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Φραντζή
«Αλήθειες και ψέματα για τη μετανάστευση στην Ελλάδα», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου
«Οι “εκσυγχρονιστές” βρέθηκαν (ορο)θετικοί στον φασισμό», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου.
«Με χρήματα των ελλήνων πολιτών οι γερμανικές επενδύσεις», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Η μεγάλη ληστεία των τρένων», ρεπορτάζ του ειδικού συνεργάτη Κώστα Γυφτοδήμου
«Εκπαιδεύοντας τη βία», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου
«“Υψηλού κινδύνου” για ξέπλυμα μαύρου χρήματος 94 λογαριασμοί πολιτικών στη Eurobank Αγγλίας», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου.
«Υγεία: Το μέλλον την Ελλάδας είναι “εκατόμβες νεκρών”», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου.


«Αντιφασίστες» (Το εντιτόριαλ του UNFOLLOW 22)
Τον Μάιο του 2010, όλο το σύστημα που συσπειρώθηκε γύρω από τους νεόκοπους κυβερνώντες αξιοποίησε λαίμαργα –αλήθεια, πόσο ανέλπιστο ήταν;- το έγκλημα στη Μαρφίν. Οι διωκτικές αρχές της μνημονιακής Ελλάδας, τόσο έτοιμες κατά τα άλλα να ασκήσουν βία παντού, ακόμη και στην πιο απαραβίαστη ιδιωτικότητα της αρρώστειας, ακόμη και σε ανθρώπινα ερήπια στους δρόμους, ποτέ δεν  εντόπισαν τους δολοφόνους, κι ας πέρασαν πάνω από τρία χρόνια. Το καθεστώς που τότε εδραιωνόταν επιστράτευσε με λύσσα το έγκλημα για να ενσταλάξει στη συνείδηση των πολιτών το κάλπικο δίλημμα «σωτηρία ή χάος». Kι ο φόβος έμεινε να πλανάται, αόριστος ως προς τους αυτουργούς αλλά οριστικός ως προς το ίχνος του: ματαίωσε την κυοφορούμενη αφύπνιση, έπνιξε στο αίμα των δολοφονημένων την κοινωνική οργή.
Σήμερα το καθεστώς, εδραιωμένο πια στη φτωχοποίηση των πολιτών αλλά έντρομο για το μέλλον που του επιφυλλάσεται, ανανεώνει το πολιτικό του κεφάλαιο πράττοντας αυτό που μπορούσε να είχε κάνει από καιρό αλλά το απέφευγε: εξαρθρώνει τη Χρυσή Αυγή. Αυτοί που έστρωσαν το δρόμο στον φασισμό, περιπαίζοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς, αυτοί που εφάρμοσαν φασιστικές πολιτικές, αυτοί που ζύγιζαν σενάρια συγκυβέρνησης με τη νεοναζιστική συμμορία ως ύστατο τρόπο να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, διαγκωνίζονται τώρα για το ποιος θα ξαναγεννηθεί πιο «αντιφασίστας» από τον άλλον, σπρώχνωντας κάτω από το χαλί του κίβδηλου αντιφασισμού τους την τοξική σκόνη του συστήματος που οικοδόμησαν χέρι χέρι με τη Χρυσή Αυγή, του συστήματος της κοινωνικής δυστυχίας, του μαφιόζικου ξεπουλήματος, του τρομοκρατικού κράτους, της οργάνωσης του φόβου.
Η αρχή του εξανδραποδισμού σηματοδοτήθηκε με ένα έγκλημα, με ένα έγκλημα σηματοδοτείται και η κορύφωσή του. Αυτό που τα ενώνει είναι η προσπάθεια του καθεστώτος να μας επιβληθεί ως ο προστάτης μας απέναντι στον τρόμο που το ίδιο γέννησε, εξέθρεψε και χρησιμοποιήσε. Εκεί έξω υπάρχουν τέρατα, μας λένε. Για να μην δούμε τα τέρατα που υπάρχουν μέσα.




Τα θέματα του UNFOLLOW 22, αναλυτικά:

«Ο αναπάντεχος αντιφασισμός του Μαξίμου», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Κώστα Γυφτοδήμου. Είναι άξιο προβληματισμού γιατί το κράτος και κυρίως το Μέγαρο Μαξίμου επέλεξαν να αντιδράσουν τώρα στη νεοναζιστική συμμορία, όταν τόσο καιρό παρακολουθούσαν με προκλητική απάθεια τα εγκλήματα των νεοναζιστών ανά την  επικράτεια. Μήπως η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής έγινε τώρα για να νομιμοποιήσει σχέδια της κυβέρνησης για το επόμενο διάστημα;

«Ένοχη είναι η κυβέρνηση, όχι μόνο η Χρυσή Αυγή», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η Χρυσή Αυγή είναι μια νεοναζιστική συμμορία. Αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη για τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας την έχουν οι κυβερνήσεις της κρίσης, τα κόμματα των οποίων κανένα δικαίωμα δεν έχουν τώρα να καπηλεύονται τον αντιφασισμό. Αυτές έστρωσαν το δρόμο για το φασισμό και ευ νόησαν την άνοδο των νεοναζί, προκαλώντας την έκπτωση της δημοκρατίας και εφαρμόζοντας ατόφια φασιστικές πολιτικές.

«Τα “θαύματα” του Αντώνη Σαμαρά», άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου. Το “success story” απαιτεί θυσίες, όχι λογική. Τα τρία τελευταία χρόνια, οι εργαζόμενοι έχασαν το 37,2% της αγοραστικής τους δύναμης, η εγχώρια ζήτηση μειώθηκε κατά 31,3%, οι κοινωνικές δαπάνες κατά 27%, ο κατώτατος μισθός έφτασε το 46% του μέσου της ΕΕ των «15». Αλλά ο πρωθυπουργός προέβλεψε στη ΔΕΘ ότι σε έξι χρόνια θα έχουμε επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα «ευημερίας». Μήπως εννοεί την κρίση του 1932;

«Τα “αντιφασιστικά” φαινόμενα απατούν», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Οι Ναζί πρέπει να αντιμετωπιστούν ως αυτό που είναι: Το μακρύ, τρομοκρατικό, δολοφονικό χέρι του συστήματος της εκμετάλλευσης, της βρωμιάς , της δυσωδίας και της σαπίλας. Ο λαός πρέπει να αντιμετωπίσει το φασισμό γνωρίζοντας ότι πίσω από το ναζιστικό “αντισυστημικό” μακιγιάζ βρίσκεται η εξουσία των βιομηχάνων, των
τραπεζιτών, των εφοπλιστών.

«Εκπαιδεύοντας τη βία», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Η θεωρία των δύο άκρων και η νέα τάση στη μελέτη του Εμφυλίου: Εκλεκτικές συγγένειες.

«Με χρήματα των ελλήνων πολιτών οι γερμανικές επενδύσεις», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Με χρήματα των ελλήνων πολιτών και ευρωπαϊκά κονδύλια (ΕΣΠΑ ) που προορίζονται για την Ελλάδα, ύψους 14,5 δισ. ευρώ, θα χρηματοδοτούνται από το 2014 οι επενδύσεις των γερμανών επιχειρηματιών στη χώρα. Μετά το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε ο Κωστής Χατζηδάκης με τον Βόλφγκανγκ Σόι μπλε, η κυβέρνηση Σαμαρά θα έχει το προνόμιο να προσφέρει χρήματα σε γερμανικές επιχειρήσεις που έρχονται για να αυγατίσουν τα κέρδη τους στην Ελλάδα...

«Η μεγάλη ληστεία των τρένων», ρεπορτάζ του ειδικού συνεργάτη Κώστα Γυφτοδήμου. Τόσο οι γερμανικές επιχειρηματικές πρακτικές όσο και τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης για το ζήτημα των ελληνικών σιδηροδρόμων είναι σκανδαλώδη. Είτε πρόκειται για μίζες, είτε για αθρόες ιδιωτικοποιήσεις , το αποτέλεσμα είναι διαφθορά, κακοδιαχείριση, έλλειμμα ασφάλειας και ακρίβεια για τους πολίτες, και κέρδη για τους επιτήδειους.

«“Υψηλού κινδύνου” για ξέπλυμα μαύρου χρήματος 94 λογαριασμοί πολιτικών στη Eurobank Αγγλίας», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Παραλείψεις και ανεπαρκείς διαδικασίες στην καταπολέμηση του μαύρου χρήματος. Ύποπτοι τραπεζικοί λογαριασμοί και νονοί της νύχτας. Εμπλοκή 94 πολιτικών ή «πολιτικά εκτεθειμένων προσώπων». Μια βαριά χρηματική καμπάνα. Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για μια νέα λίστα Λαγκάρντ. Το πρόβλημα είναι πως ούτε η ελληνική πολιτεία γνωρίζει...
«Ο χρυσαυγίτικος “συνδικαλισμός” στο Πέραμα», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα. Η συνάντηση των εργολάβων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος με τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής , οι 380 χιλιάδες ευρώ που άλλαξαν χέρια, και η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να ελέγξει το συνδικαλισμό της περιοχής προς όφελος των εφοπλιστών, «διορθώνοντας» τις αποτυχίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ .

«Αλήθειες και ψέματα για τη μετανάστευση στην Ελλάδα», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Οι μετανάστες δεν ευθύνονται για την ανεργία, αλλά συνεισέφεραν στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,5%, πληρώνουν στα δημόσια ταμεία από 50 ως 91 εκατ. ευρώ το χρόνο, στήριξαν το τραπεζικό και το συνταξιοδοτικό σύστημα, ανέκοψαν την περαιτέρω υποβάθμιση της περιφέρειας και επιβράδυναν τη δημογραφική γήρανση της χώρας. Ας   δούμε τις αλήθειες και τα ψέματα γύρω από τη μετανάστευση στην Ελλάδα.
«Η θανάσιμη μοναξιά του Χρύσανθου Λαζαρίδη», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Φραντζή. Πήρε μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά δεν έζησε το μύθο του. Είδε νωρίς την κρίση της Αριστεράς και την αντιμετώπισε προσχωρώντας στη νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση. Δεν κέρδισε ποτέ την εμπιστοσύνη των συντρόφων του, αλλά κατέκτησε τη θέση του «θεωρητικού» στην υπηρεσία ενός πρωθυπουργού . Ιθύνων νους του κλεισίματος της ΕΡΤ, όχι ιδιαίτερα διορατικός , μάλλον τεχνίτης των συμπερασμάτων, απέφυγε να καταδικάσει το παρελθόν του, μα είναι πανέτοιμος να το ζήσει απ’ την ανάποδη.

«Οι “εκσυγχρονιστές” βρέθηκαν (ορο)θετικοί στον φασισμό», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Την ώρα που τα ΜΜΕ πέφτουν από τα σύννεφα εντοπίζοντας τον εκφασισμό εκείνου του κομματιού της κοινωνίας, της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης που ακουμπά στη Χρυσή Αυγή, μία από τις εικόνες που αποκρύπτουν συστηματικά, είναι ο ρόλος που διαδραμάτισαν τόσο τα ίδια, όσο και ο λεγόμενος «κεντρώος » ή «εκσυγχρονιστικός » πολιτικός χώρος . Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, πάντως, την οποία εξιστορεί το ντοκιμαντέρ Ερείπια, που προβάλλεται αυτές τις μέρες, είναι ίσως η υπόθεση που πιο ανάγλυφα αποτυπώνει την καταρράκωση της ελληνικής δημοκρατίας.

«Υγεία: Το μέλλον την Ελλάδας είναι “εκατόμβες νεκρών”», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου. Βάσει της διεθνούς εμπειρίας, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί Υγείας της κρίσης ήταν εδώ και χρόνια ενήμεροι, με κάθε λεπτομέρεια, για τους χιλιάδες νεκρούς που θα φέρει στη χώρα η πολιτική λιτότητας. Παρά το γεγονός ότι έχουν στα χέρια τους  εναλλακτικές λύσεις, εξακολουθούν να βάζουν την υπογραφή τους σε ένα προμελετημένο έγκλημα. Το UNFOLLOW φέρνει στο φως τα στοιχεία της «μαζικής δολοφονίας» που προετοιμάζεται...

«Ο πόλεμος για το νερό έχει ξεκινήσει στο Πήλιο;», ρεπορτάζ της Νέλλης Ψαρρού. Στα  χωριά του Πηλίου οι κάτοικοι κατέστρεψαν τους χλωριωτές της εταιρείας ύδρευσης Βόλου (ΔΕΥΑΜΒ ), αρνούμενοι να πιούν νερό με χλώριο αντί για το φημισμένο καθαρό νερό των πηγών τους. Και η ΔΕΥΑΜΒ απάντησε με μήνυση κατ' αγνώστων επικαλούμενη το νομικό πλαίσιο. Ο πόλεμος για το νερό φαίνεται πως οξύνεται και σε αυτή τη γωνιά της Ελλάδας.

«Πάμπλο Γκρου Κανέδο: Να μοιραστούμε την εξουσία με την οργανωμένη κοινωνία»,  συνέντευξη στον Χρήστο Αβραμίδη και στον Αντώνη Γαλανόπουλο. Ο Πάμπλο Σέσαρ Γκρου Κανέδο,  υπουργός Πολιτισμών της Βολιβίας , ήρθε καλεσμένος του Συντονιστικού πολιτών και φορέων SOSte το Νερό. Ταξίδεψε για να μιλήσει στην εκδήλωση «Από την Κοτσαμπάμπα ως τη Θεσσαλονίκη, οι αγώνες για το νερό φτάνουν στη νίκη».

«Παντού εκτός από τώρα», άρθρο του Χρήστου Νάτση και του Θεόφιλου Τραμπούλη. Παλινδρομώντας ανάμεσα στην επιθυμία έκφρασης του τοπικού και την απουσία μιας πειστικής εννοιολόγησης του, η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης καταλήγει εντέλει στην επανεγγραφή του κοινότοπο υ ως δυνάμει αντιδραστικού.


Όπως κάθε μήνα, οι στήλες του UNFOLLOW:

«Τεχνηέντως» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη, «Ανάβαλε για λίγο το θάνατό σου» του Old Boy, «Ερωτοπραξίες» του George Le Nonce,  «Κομμενταρήσιοι» του Αδάμ Γιαννίκου, «Στα τρία κόρνερ πέναλτι» του Δημήτρη Ζακχαίου, «My name is Bond, James Bond» του Πιτσιρίκου, «Αδέσποτη» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή

Στο UNFOLLOW 22 διαβάστε ακόμη:

«Το ήσυχο πουλί Καζουάριος», διήγημα του Θοδωρή Ρακόπουλου

«Για να πετύχει μια δολοφονία πρέπει να ενέχει στοιχεία αυτοκτονίας», ποίημα του Νίκου Ερηνάκη

«Αλλόκοτοι υπουργοί και weird waves», κριτική του Γιώργου Παναγιωτάκη

«Το στοχαστικό τσίρκο του Βασίλη Παπαβασιλείου», κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη

«Μουσείο»: Το UNFOLLOW φιλοξενεί έργο του Αντωνάκη Χριστοδούλου
    
«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW


και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη

ΠΗΓΗ